راهنمای سفر خودمانی به چین

به گزارش تور چین ارزان، سفر به یکی از کهنترین تمدن های آسیایی، برای همه گردشگران دنیا جذاب است و سالانه گردشگران فراوانی به سمت چین حرکت میکنند و از زیبایی های تاریخی، طبیعی و فناوری و مدرنیته چینی دیدن میکنند، مردمی که بخش قابل توجهی از جمعیت جهان را شامل میشوند و فرهنگی متفاوت از باقی دنیا را شکل داده اند، در این نگارش قصد داریم به دیدی خودمانی هرچیزی را که نیاز داشتید برای سفر به چین بدانید را بیان کنیم

راهنمای سفر خودمانی به چین

راهنمای خودمانی درباره سفر به تور چین، شامل یک سری سوال ها می باشد. این سوال ها شامل زمان سفر، محل اقامت، بهترین گردانندگان تور، توشه لازم برای سفر و مطالب خواندنی جالب در مورد مناطق توریستی این کشور وسیع می باشند. همه این اطلاعات توسط متخصص، میشل جانا چان (Michelle Jana Chan) تهیه گردیده است.

چرا به چین سفر کنیم؟

چین با سوخت بنزین سوپر، توانایی رانندگی، جمعیت پرتکاپو و موانع زبانی چالش برانگیزش، می تواند یک مقصد خسته کننده برای کسانی که برای اولین بار از تور چین بازدید می کنند باشد. شکایت های متداولی که از گردشگران شنیده ام این ها هستند: خیلی شلوغه - همه هل میدن ؛ نمیتونستیم منظور خودمونو برسونیم ؛ و بعد از اون سفر به یه سفر تفریحی دیگه احتیاج داشتیم.

بهترین نصیحتی که می توانم به شما بدهم این است که از پر کردن زیاد برنامه خود اجتناب کنید. مسافران زیادی نیستند که به آمریکا می‌روند و منهتن (Manhattan)، دنیای دیزنی (Disneyworld)، دره بزرگ (Grand Canyon) و هالیوود را در یک سفر می گنجانند، با این حال سفر معادل آن در چین بی سابقه نیست. سفرنامه های کلاسیک اغلب بازدیدکنندگان را با عجله و اشتیاق به شهر ممنوعه (Forbidden city)، دیوار بزرگ (Great Wall)، ارتش تراکوتا (Terracotta Army)، محل های مقدس پاندای چنگدو (Chengdu) و یک سفردریایی سه تنگه ای هدایت می کند، که به شانگهای آتشین ختم می‌شود.

بیست سال قبل، چنین مسیری دلپذیرتر بوده است. در آن روزها گردشگران داخلی خیلی کم وجود داشت. اما امروزه به نظر می‎رسد کل مردم کشور اشتیاق دارند سرزمین مادری خود را کشف کنند. بازدیدکنندگان بین المللی در جاذبه های توریستی کلیدی با صف های طویلی رو به رو می شوند و از این رو در میان جمعیت های انبوه به آنها تنه زده می‎‌شود. اما وقتی عاقلانه نزدیک می شویم، می بینیم چین همانقدر که فریبنده است، نشاط بخش نیز می باشد. اینجا یک توقفگاه حیاتی برای هر کسی می باشد که امید دارد چیز بیشتری درباره مسیری که دنیا دارد در این قرن به خود می‌گیرد بیاموزد.

بعضی از مردم به منظور حیرت زده شدن از خط های افقی جرثقیل ها، پروژه های معماری خلاقانه و مجاهدت های هنری کشور به چین سفر می‌کنند. آنها باید به سمت قطب مالی و تجاری شانگهای و همچنین به سمت دهکده المپیک پکن (Beijing’s Olampic Village) و منطقه هنر معاصر پایتخت، که در یک کارخانه تدارکات جنگی سابق واقع شده و 798 نامیده شده است، بروند.

بقیه افراد به یادگیری بیشتر درباره تمدن 5000 ساله چین علاقه خواهند داشت. این امر خیلی خوب در موزه ها و بناهای یادبود کشور، از اولین امپراطور جنگجوهای تراکوتا در ایکسیان (Xi’an) تا شهر ممنوعه پکن که به عنوان قلعه امپراطوری از سلسله مینگ (Ming) تا اواخر سلسله کینگ (Qing) خدمت می کرد، مشاهده می شود. هرچند آگاه باشید که این جاذبه هایی که حتما باید دیده شوند، از جمله قلعه تابستانی پکن و بخش هایی از دیوار بزرگ که به پایتخت نزدیک است {مخصوصا بدلینگ (Badaling)} اغلب پر جمعیت ترین بخش ها هستند.

برای ماجراجویان، محل های ناشناخته شده تر و کم جمعیت تری از جمله غارهای بودائی در دونهوانگ (Dunhuang)، پایتخت های جذاب اسبق لئویانگ (Luoyang)، کایفنگ (Kaifeng) و بیابان بزرگ تاکلاماکان (Taklamakan) در شمال غربی وجود دارد. بعضی از موزه های استثنائی اما کم رفت و آمد چین شامل موزه تاریخی شانکسی (Shaanxi History Museum)، موزه ایکسیان (Xi’an Museum) و موزه هان ینگلینگ (Museum of Han Yangling) (هر سه موزه در نزدیکی یا در خود ایکسیان هستند)، به علاوه موزه محلی زیجیانگ (Zhejiang Provincial Museum) می شود.

آنهایی که در جستجوی منظره هایی از زندگی روزانه هستند باید یک برنامه سفری آرام تر در بعد زمان برنامه ریزی کنند تا در خیابان های پشتی شهر قدم زده و پارک های عمومی، چایخانه های سنتی یا یک معبد آرام را کشف کنند. طبیعتا این کار نیازمند توقف های بدون برنامه ریزی می باشد: تا آستانه دروازه های به شکل ماه را که به حیات های شکوفه های آلو ختم می شود را بگویند؛ تا صدای یک آوازخوان دوره گرد خیابانی که ارهو دوزهی فراموش نشدنی را مینوازد را بشنوید؛ و تا حلقه کودکان معصوم مدرسه ای را با یونیفرم های آبی سفید تماشا کنید. نه تنها این فعالیت ها کمی فرجه از دیدن مناظر به شما ارائه می‌دهد بلکه آنها همچنین شانسی برای تماشای زندگی روزانه چینی ها می باشند (بجای زندگی یک گردشگر چینی).

گزینه عالی دیگر این است که سفر با قطار را به جای پروازهای داخلی در برنامه قرار دهیم، تا با مردم محلی همگام شویم، به یک ژورنال سفری نگاهی بیاندازیم و از پنجره به بیرون خیره شویم. این چنین تجربه هایی هستند که بادوام ترین خاطره ها را می سازند.

کی به چین برویم

بهترین آب و هوا در طی بهار (ماه مارچ تا ماه می می باشد، اما از عید پاک اجتناب کنید) و پاییز (اواخر سپتامبر تا اوایل نوامبر) می باشد. اما در این زمان ها هزینه های هتل ها بالا تر هستند. قیمت ها در بین این فصل های اوج و غیر اوج بازدید پایین تر هستند: فوریه/ اوایل ماه ژوئن و سپتامبر/ اواخر نوامبر/ دسامبر.

بیشتر مردم ترجیح می دهند از سه تعطیلات اصلی و عمومی چینی ها اجتناب کنند: سال جدید چینی ها (همچنین فستیوال بهاره نامیده می شود، معمولا در اواخر ماه ژانویه یا اوایل فوریه می باشد)، تعطیلات ماه می (اولین هفته ماه می) و روز ملی (هفته اول ماه اکتبر). جاذبه های توریستی در این زمان ها بسیار شلوغ می‌شوند.

بعضی از سفرها فصلی هستند، مانند کسانی که می خواهند به دره های گل صد تومانی (Shangri-La) در زمان شکوفایی، تماشای پرنده ها در دریاچه ناپاهای (Napahai Lake) برسند، برای مثال فستیوال مجسمه برفی و یخی بین المللی هاربین.

چگونه به چین برویم

پروازها

برای سفر به چین پروازهای شرکت های هواپیمایی داخلی و خارجی مختلفی وجود دارند. شما هم می توانید با پروازهای مستقیم به مقصد برسید. و یا می توانید با پرواز غیر مستقیم در مقصدی دیگر از قبیل امارات و یا قطر ترانزیت شوید. با این حال پروازهای مستقیم راحت تر و سریع تر می باشند، به این علت که در وقت صرفه جویی کرده و وقت خود را برای ترانزیت در فرودگاه دیگری هدر نمی دهید. امروزه هواپیمایی هایی از قبیل ماهان، امارات، قطر و الاتحاد به مقصد چین پرواز های مستقیم دارند که می توانید از خدمات آن ها بهره مند گردید.

به این طرف و آن طرف رفتن در چین

سفر هوایی در چین

شبکه هوایی چین وسیع است و فرودگاه ها دائما در حال ساخت و ترفیع هستند. در پرواز های داخلی، مسافران اقتصادی معمولا اجازه بار آزاد 20 کیلو و کیف دستی 5 کیلویی دارند. هزینه های چمدان اضافی می تواند زیاد باشد.

قطار در چین

چین سفر خط آهن را با شبکه های پر سرعت دقیق که از سرتاسر کشور عبور می کند به عصر جدید برده است. هرچند گاهی اوقات قطارها شلوغ هستند، اما آنها روش عالی برای ارتباط برقرار کردن با مردم محلی می باشد.

صندلی های نرم برای قطارهای روزانه و محل خواب نرم برای قطار های شبانه راحت ترین مدل هستند. محل خواب های نرم در هر کوپه دو ردیف دوتایی تختخوابِ تاشو دارند که توسط یک در از راهرو جداشده اند (با امکانات توالت فرنگی و همچنین توالت آسیایی). برای آنهایی که ترجیح می دهند با محلی ها بیشتر در ارتباط باشند، گزینه محل خواب سفت یک تختخواب تاشو مشابه راحتی دارد اما واگن با 3 ردیف تختخواب تاشو کاملا باز است (تختخواب وسط ترجیحا بهتر است). صندلی 61 دات کام (seat61.com) نصیحت عالی ای برای توقعی که در زمان مسافرت با خط ریلی چین باید داشته باشیم، را دارد.

بعضی از مسیرهای خوب خط راه آهن شامل پکن و شانگهای؛ (قطار سریع السیر فقط 4 ساعت و 45 دقیقه طول میکشد)؛ شانگهای به هانگژو؛ شانگ های به سوژو (Suzhou)؛ پکن به ایکسیان و چنگدو به چونگ کینگ (Chongqing) می شود.

تاکسی در چین

گرفتن تاکسی در شهرهای بزرگ آسان است. تاکسی ها براساس تاکسی متر، ارزان و فراوان هستند، اما تعداد کمی از رانندگان انگلیسی صحبت می کنند بنابراین مهم است که از دربان خود بخواهید که به زبان چینی نام مقصدتان و اسم هتلی که در آن اقامت دارید را برای زمان برگشت بنویسد. توجه داشته باشید که ترافیک در شهر های بزرگ، بخصوص در ساعات شلوغی میتواند خیلی سنگین باشد.

راه آهن زیر زمینی چین

پکن و شانگهای هر دو ممتازترین سیستم مترو را دارند، که کاربر پسند، ارزان، سریع و قابل اطمینان هستند.

پای پیاده

در پکن، بهترین روش برای حرکت در پشت خیابان ها مانند یک عابر پیاده است (برای مثال بین معبد بهشت، میدان تی آن آنمِن tian’anmen square و شهر ممنوعه).

انواع ویزاهای چین

در حال حاضر سفارت چین در ایران، 2 نوع ویزای عادی و نیمه‌فوری را صادر می‌کند. صدور ویزای عادی چین برای تورهای گروهی حدودا 10 روز و ویزای نیمه‌فوری چین 4 تا 5 روز کاری زمان نیاز دارد. مدت زمان صدور ویزای توریستی یک نفره نیز 30 روز است.قیمت ویزای چین، متغیر است. مدت زمان ویزا نیز دو هفته تا 6 ماه می باشد. اگر پرواز به صورت کانکشن است باید ویزای مقصدی که در آن ترانزیت می شوید را نیز دریافت نمایید.

مسافران باید پاسپورتی داشته باشند که حداقل برای 6 ماه از تاریخ ورود به چین اعتبار داشته باشد. بچه ها نیز باید پاسپورت مستقل داشته باشند.

سلامتی در چین

گواهی واکسیناسیون تب زرد برای مسافرانی که از مناطق آلوده می آیند، اجباری می باشد. شما همچنین شاید بخواهید ایمنی پیشنهادی برای شماری از بیماری ها از جمله: وبا، دیفتری، هپاتیت A، آنسفالیت ژاپنی، مالاریا، سل، کزاز، حصبه را در نظر بگیرید. مالاریا در بعضی از مناطق چین هم اکنون وجود دارد.

شهر های اصلی امکانات پزشکی خوبی دارند. ایمنی سازی خاصی برای ورود به چین لازم نیست (مگر اینکه مسافر از منطقه آلوده به تب زرد آماده باشد)، اما صلاح این است که این اطلاعات را با پزشک خود درمیان بگذارید.

قانون های محلی و آیین معاشرت

چگونگی لباس پوشیدن در چین

چینی ها معمولی و محجوبانه لباس می پوشند. مردان جز در کنار ساحل به ندرت شلوارک می پوشند. مودبانه است که زنان شانه هایشان را بپوشانند و از پوشیدن دامن های خیلی کوتاه جلوگیری کنند، مخصوصا زمانی که به بازدید یک معبد می روند -شانه ها باید پوشیده شده و کفش های صندل راحت پوشیده شود- برای روزهای طولانی بازدید از مناظر کفش های مناسب پیاده روی بپوشید، مخصوصا اگر از دیوار چین دیدن می‌کنید.

چالش های فرهنگی چین

خارجی ها شاید نگاه های کنجکاو محلی ها را مخصوصا در مناطق روستایی که اغلب غیر چینی ها دیده نمی شوند، جذب کنند. انداختن آب دهان در خیابان نشان بی ادبی یا بی احترامی در نظر گرفته نمی شود. سیگار کشیدن در مکان های عمومی از قبیل رستوران ها رایج است.

زبان چینی

زبان رسمی چین ماندارین (Mandarin) است، که اصلیتش را از پکن گرفته است. در حالی که این کشور زبان ها و لحجه های مجزای زیادی دارد، ماندارین بطور متوسط در سرتاسر مدارس چین آموزش داده می شود. در حالی که بیشتر علایم خیابان چینی است، استفاده از زبان انگلیسی در شهر های بزرگ رایج تر شده است.

ارتباطات در چین

پوشش موبایل در سراسر کشور بجز بیشتر مناطق دور افتاده عالی است. بیشتر هتل ها دسترسی خوبی به شبکه اینترنت دارند.

چین 8 ساعت جلوتر از وقت گرینویچ است (GMT).

قوانین عکس گرفتن در چین

قبل از اینکه بخواهید از کسی عکس بیاندازید از او اجازه بگیرید. عکاسی اغلب در فرودگاه ها، موزه ها و تاسیسات نظامی ممنوع است. هزینه های دوربین های فیلمبرداری اغلب در مناظر توریستی وضع شده است، هزینه ها متنوع اما ناچیز می باشد. در موارد نادر ممکن است هزینه کمی برای دوربین های ثابت نیز وجود داشته باشد.

هر منطقه چین یک خوراک متفاوت دارد. در شمال مواد غذایی دلچسب، سنگین تر بجای برنج بیشتر بر پایه گندم است. غذاهای معمولی شامل پیراشکی های بخار پز، رشته فرنگی ها، اسپرینگ رول ها (Spring roll)، اردک کبابی، همچنین کباب مغولی و گوشت و سیب زمینی جوشانده می شود. شانگهای غذاهای دریای عالی و ایکسیاواونگباو مشهور (Xiaolongbao)، سوپی پر از پیراشکی بخار پز را به رخ می کشد. در غرب، مواد اولیه کلیدی در غذای فلفلی سیچیوآنیز (Sichuanese) فلفل های قرمز آتشین می باشد. منطقه جنوبی اطراف گوآنگدونگ (Guangdong) بخاطر غذای کانتونی (Cantonese) مشهور است و خانه دورهمی های کوچک است.

اگرچه، گیاه خواری در چین گسترده نشده است، اما سبزی های خوشمزه فراوان و غذاهای توفو (Tufo) وجود دارد. غذا خورهای ماجراجو باید فروشگاه های غذای شبانه را با غرفه های شلوغ و فضای پرجنب و جوششان سیاحت کنند. بیشتر رستوران ها منوی انگلیسی ندارند اما مهمان ها می توانند به مواد اولیه در حال نمایش یا به ظرف های مهمان های دیگر اشاره کنند.

پول رایج چین

پول رایج ملی یوآن (yuan) یا رنمینبی (renminbi) است. کارت های اعتباری اصلی در هتل ها و تشکیلات بزرگتر پذیرفته می شوند. نقد کردن بیشتر پول های رایج و چک های مسافرتی آسان است. دستگاه های خود پرداز بطور گسترده ای قابل دسترس هستند.

انعام در چین

انعام دادن به راهنماها، راننده ها و باربرها عادی می باشد. هزینه راهنما روزانه 100 یوآن برای راهنماهای محلی، روزانه 50 یوآن برای راننده ها و برای باربرها هزینه حمل هر کیف 5 یوآن می باشد. انعام دادن در هتل ها، رستوران ها و تاکسی ها بر اساس قضاوت شخصی است (از 10سنت به عنوان راهنما استفاده کنید). بعضی از هتل های مجلل و رستوران ها یک دستمزد خدماتی به صورت حسابتان اضافه می کنند.

پول رایج محلی چین، یعنی رنمینبی (RMB) نیز به عنوان یوآن شناخته شده و می توان از دستگاه های خود پرداز گرفت. کارت های اعتباری همیشه قابل قبول نیستند.

انتشار: 16 اردیبهشت 1397 بروزرسانی: 7 مهر 1399 گردآورنده: chinaro.ir شناسه مطلب: 98

به "راهنمای سفر خودمانی به چین" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "راهنمای سفر خودمانی به چین"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید