چگونه با بچه ها خود صبورتر باشیم؟ - تور چین ارزان

خبرنگاران | وسط راهرو پایتان به کفش گیر می کند و زمین می خورید، پایتان روی یک ماشین اسباب بازی می رود و باز پیراهن دیگری کف اتاق فرزندتان افتاده است. سعی می کنید داد نزنید، چون می خواهید با او صبورتر رفتار کنید. اما این فکر دست از سر شما برنمی دارد: مگه همین تازگی دوبار ازش نخواستم اتاقشو تمیز کنه؟ ولی انگار نه انگار! در چنین مواقعی در یک چشم بهم زدن از کوره در می رویم. در این مطلب قرارست نکته هایی را برای صبوربودن بیشتر با بچه ها بخوانید.

به گزارش خبرنگاران ؛ داد زدن، بحث کردن، برافروخته شدن چهره و خشم ... همه این ها نشانه های از دست دادن صبر ماست، اما این چهره ای نیست که هیچ مادری بخواهد فرزندش از او به یاد بیاورد حتی هیچ مادری نیست که بخواهد فرزندش را در آینده پدر یا مادری خشمگین تصور کند. نگران نباشید! این مشکل حل شدنی ست.

برای صبورتر شدن با فرزندتان باید دیدگاهتان را تغییر دهید: با خانواده تان مثل مهمان رفتار کنید تا آن ها هم با شما به همین روش رفتار کنند. آیا سرِ مهمان بخاطر نشستن دست هایش قبل از غذا داد می کشید؟ اگر عجله داشته باشید به مهمان می گویید: یالا بجنب؟! سعی کنید برای یک هفته هم که شده با فرزندتان مثل مهمان رفتار کنید. اگر برای خودتان یک نوشیدنی یا اسنک درست کردید، به اعضای دیگر خانواده هم تعارف کنید، کار هایی از این دست! با این روش جوّ خانه را آرام نگه می دارید، همه به خوبی با هم کنار می آیند و به زودی همین رفتار را با خود شما خواهند کرد.

صبر میوه اندیشیدن است: ببینید مشکل کجاست. خودم را مثال می زنم: چند روز قبل سر موضوعی از شوهرم ناراحت بودم (یادم نیست سر چه موضوعی بود). همان موقع دختر 3 ساله ام سمت من آمد. با گریه و زاری می گفت: من گشنمه! من هم با تشر جوابش را دادم: هر وقت تونستی مثل یه دختر بزرگ با من حرف بزنی کمکت می کنم! حرف بدی نزدم، اما مشکل لحنِ کلام من بود. لب هایش را آویزان کرد و چشم هایش پر از اشک شد. دلم می خواست من هم پا به پای او گریه کنم. من از دست دخترم عصبانی نبودم، اما او تنها کسی بود که باید با رفتار من کنار می آمد یا بهتر بگویم او قربانی عصبانیت من از شوهرم بود.

خومراقبتی= فرزندپروریِ بهتر= صبرِ بیشتر

خواب برای بالا بردن صبر مهم است: به قدر کافی استراحت کنید. درست مثل بچه بدعنقی که شب خوب نخوابیده شما هم اگر به قدر کافی نخوابید کم صبر و بداخلاق می شوید. 7 ساعت خواب شب (8 ساعت چه بهتر!) را از خودتان دریغ نکنید تا متوجه تغییر آن در خلق و خویتان شوید. صبور بودن وقتی بیش از حد خسته باشید کار سختی ست. همه ما می دانیم کمبود خواب با یک بچه 2 ساله چه کار می کند. در نظر بگیرید شما هم یک 2 ساله بالغ هستید که فقط مهارت های مقابله اش قدری بهتر شده!

آب رسانی در از دست ندادن صبر مهم است: بیشتر آب بنوشید و بهتر غذا بخورید. سلامتی شما متاثر از چیزیست که می خورید. اگر به قدر کافی آب نمی خورید انتظار نداشته باشید انسان شاد و صبوری باشید. شاید بعید به نظر برسد که آب رسانی یک عامل مستقیم در افزایش صبر در برابر بچه ها است، اما هر یک گامِ کوچک می تواند شما را به صبورتر شدن نزدیک کند.

تحرک به صبورتر شدن شما کمک می کند: ورزش آزادکننده اندورفین است، عاملی که شما را شادتر می کند. علاوه بر کمبود خواب، کمبود حرکت عامل دیگری در بدخلقی بچه ها 2 ساله است. در نظر بگیرید خود شما هم ممکن است از بی تحرکی کم صبر شده باشید. اگر بیرون از خانه و در هوای تازه ورزش کنید اثرگذاری ورزش بیشتر خواهد شد.

استراحت کنید: پس از عصبانیت و از دست دادن صبر برای آرام شدن به نیم ساعتِ کامل زمان احتیاج دارید. در این مواقع از تمام اعضای خانواده بخواهید در اتاق خودشان به مدت 30 دقیقه سرگرم خواندن یا بازی شوند تا آرامش شوند. با این روش به آن ها یکی از مهارت های مهم زندگی را می آموزید یعنی مقابله با بی صبری. راه دیگر آرام شدن تمرینات تنفسی و مدیتیشن است. به طور کلی خشم برای بدن سم است پس با کنترل احساسات از بدنتان مراقبت کنید.

رفتار را هدفِ اصلاح قرار دهید نه کودک را: ببنید آیا فرزند شما مثل شما رفتار می کند. وقتی مسئله ای به وجود می آید، او چه واکنشی نشان می دهد؟ اگر واکنش او مشابه شماست (یک واکنش منفی)، در صدد اصلاح آن برآیید. اگر بهترین نسخه از خودتان نیستید آن را به عنوان یک حقیقت بی چون وچرا نپذیرید، بیشتر تلاش کنید. هر وقت احساس کردید فشار خونتان در حال بالا رفتن است، سعی کنید به جای داد زدن با صدای آهسته صحبت کنید! این کار معجزه می کند!

بگومگو نکنید: با فرزندتان بگومگو نکنید. اگر کلافه باشید، با بگومگو کردن او را به حالِ خودتان دچار می کنید. قاطع، اما منصف باشید. یک قانون بگذارید و به آن پایبند بمانید تا جلوی هرگونه جروبحث غیرضروری را بگیرید، چون فایده ای ندارد. بعد از این که فرزند شما فهمید قرار نیست به چیزی که می خواهد برسد، با او همدردی کنید. با این روش به فرزندتان می آموزید چگونه با هم سالان خودش صبور باشد!

الگوی صبر باشید: به یاد داشته باشید فرزند شما نظاره گر رفتار شماست. چرا بیرون از خانه والدین صبورتری هستیم، اما در خانه نه؟ از آنجا که بچه ها ما تمام طول روز در حال تماشای ما هستند و از رفتار ما الگوبرداری می کنند بهتر است الگوی خوبی برای آن ها باشیم.

کنش گر باشید: ریشه رفتار های بی تابانه من همیشه آماده نبودن است. اگر وقت ناهار رسیده باشد و من آماده نباشم، بچه ها بدعنق می شوند (بخاطر گرسنگی) و من عاقبت از کوره در می روم. اگر قبل خواب ناهار فردای بچه ها را برای مدرسه درست نکرده باشم، صبحِ پرجنب و جوشی در پیش خواهم داشت، چون بچه ها دیر به مدرسه می رسند و من باز هم از کوره در می روم. آماده بودن جلوی تمام این عصبانیت ها را می گیرد.

مهربانی، عشق و بخشش را به فرزندتان بیاموزید: از یکدیگر تعریف کنید. شاید این کار در ابتدا سخت باشد، اما حالِ همه را خوب می کند. این لطف را در حق اعضای خانواده تان کنید و الگوی عشق ورزیدن باشید. می توانید برای نخستین بار در وعده نهار این کار را تمرین کنید، مثلاً هر یک از اعضای خانواده از دو خصوصیت دیگری تعریف کند.

آموزش بخشش از خود شما شروع می شود: هر زمان اشتباه کردید عذرخواهی کنید. وقتی به فرزندتان فروتنی را آموزش می دهید مسئولیت پذیری را هم به او آموخته اید و او یاد می گیرد در آینده به لطف داشتن الگویی، چون شما مسئولیت اشتباهاتش را بپذیرد.

به خودتان برای تغییر فرصت بدهید. اگر معمولاً زود از کوره درمی روید، برای ترک این عادت به خودتان زمان بدهید. خودتان را به خاطر هر کاری که آن روز انجام داده اید (عصبانی شدن، داد زدن، چند دقیقه بیشتر تنبیه کردن) ببخشید و سعی کنید فردای آن روز رفتارتان را بهتر کنید. هیچ یک از ما نمی توانیم همیشه بی عیب ونقص باشیم، بالاخره گاهی خشم به سراغ ما می آید، اما می توانیم برای بهتر کردن رفتارمان تلاش کنیم.

هر روز یک شروع تازه است: هر زمان یکدیگر را بهتر شناختیم، رفتارمان هم بهتر می شود. شما به عنوان والدین همیشه فرصت یادگیری، رشد و بهتر شدن را دارید. اشتباه کردن مهم نیست، مهم درسی ست که از تک تک اشتباهاتمان می گیریم. هر وقت احساس کردید در حال از دست دادن صبرتان هستید برای آرام کردن خودتان تلاش کنید، چشمان تان را باز کنید و به فرزندتان نگاه کنید که در حال تماشای شما و حالت هایتان است. سعی کنید بهترین الگوی صبر و مهربانی برای فرزندتان باشید.

منبع: kidsactivitiesblog

مترجم: زهرا ذوالقدر