هلیگولند، جزیره ای آلمانی که دولت بریتانیا سعی در تخریبش داشت - تور چین ارزان

برای استفاده از مهمات و مواد منفجره مازاد پس از سرانجام جنگ دنیای دوم، پیشنهاد شد تا آزمایشات زمین لرزه ای انجام دهند؛ به طوری که با انفجار کنترل شده و دقیق مواد منفجره ، امواج کوچکی مشابه زلزله ایجاد نمایند که در واقع به هنگام بروز زلزله واقعی، آماده باشند. انجام این کار در درون انگلستان انجام ناپذیر بود؛ چرا که مقیاس و بزرگی انفجاری که آنها می خواستند انجام دهند، بزرگتر از چیزی بود که در خاک انگلستان بتوان به آن دست یافت و با این کار ممکن بود به مکان های نزدیکِ انفجار، خسارات جدی وارد گردد. بنابراین آنها تصمیم گرفتند به آلمان بروند.

دولت بریتانیا به تازگی به بزرگترین جنگش با آلمان در تاریخ بشر سرانجام داده بود و درست مانند مهمات جنگی، هنوز کمی هم از خشونت مازاد ناشی از جنگ، بین هر دو به جای مانده بود. در جولای 1946، یک زباله دانی مهمات جنگی در زواتاو، شهری درشمال آلمان وجود داشت که به منظور ایجاد امواج زمین لرزه ای منفجر شد. این انفجار از فاصله 50 کیلومتری قابل مشاهده بود. اما دولت بریتانیا خواستار انفجار بزرگتری بود. بنابراین آنها خود را آماده مهیب ترین انفجار غیر اتمی دنیا کردند که در نهایت منجر به وقوع بریتیش بنگ (British Bang) شد. هدف آنها مجمع الجزایری کوچک به نام هلیگولند بود که خارج از خط ساحلی آلمان قرار داشت.

هلیگولند مجمع الجزایری کوچک، واقع در 46 کیلومتری خط ساحلی آلمان در دریای شمال است. این مکان متشکل از دو جزیره است. جزیره اصلی هاپتینسل نام دارد که مسکونی نیز هست. نام جزیره کوچکتر و غیرمسکونی دان است که باند فرودگاه در آن واقع شده است. هلیگولند به سبب موقعیت استراتژیکی اش، تاریخچه نظامی بسیار طویلی دارد. برای اولین بار، گاوچران ها و ماهیگیران فریزلندی (مکانی در شمال هلند)، به این جزایر آمدند. سپس این مکان در سال 1402 تحت کنترل دوک های (لقب اشرافیان اروپایی) شلسویگ-هولشتاین نهاده شد و در سال 1714 به مالکیت دانمارکی ها عایدی. در سال 1807، جزیره هلیگولند طی جنگ های ناپلئونی، به وسیله ناوگان بریتانیا تصرف و در سال 1814 رسماً به دولت بریتانیا واگذار شد. در سال 1890، این جزیره در ازای جزیره زنگبار و دیگر قلمروهای آفریقایی، به آلمان داده شد.

آلمانی ها جمعیت غیر نظامی را از جزیره خارج نموده و آنجا را تبدیل به یک پایگاه نیروی دریایی و سپس این پایگاه را مجهز به تاسیسات کشتی سازی، بندرگاه، سنگرهای زیرزمینی و توپخانه ساحلی کردند. اولین درگیری نیروی دریایی در نزدیکی این جزیره به وقوع پیوست. نام این جنگ، نبرد ساحل هلیگولند بود. وقتی که جنگ دنیای اول به سرانجام رسید، ساکنان جزیره به هلیگولند بازگشتند و این جزیره تبدیل به تفریحگاه گردشگری برای طبقه اشرافی آلمان شد. در دوره نازی های آلمان، دوباره در این جزیره پایگاه نظامی ساخته و تا سرانجام جنگ دنیای دوم، متحمل انفجار بمب های بسیاری شد.

با شکست آلمان، جمعیت جزیره بیرون رانده شدند و دولت بریتانیا تصمیم به تخریب سنگرهای به جای مانده، زاغه های مهمات زیرزمینی و پایگاه زیردریایی با استفاده از یک انفجار بزرگ گرفت. بریتانیا می خواست با این کار، به طور همزمان، بزرگترین انفجار تاریخ را با استفاده از سنسورهای لرزه نگاری برای جامعه علمی ثبت کند.

در 18 آوریل 1947، نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا (Royal Navy) حدود 6700 تن مواد منفجره، منفجر کرد. دود ناشی از این انفجار یک شکل قارچ مانند به رنگ سیاه ایجاد کرد که وسعتش در آسمان به 1800 متر می رسید. به افرادی که در جزیره اصلی و 60 کیلومتری محل انفجار زندگی می کردند، هشدار داده شد تا پنجره های خانه هایشان را باز نگه دارند که موجب ترکیدن شیشه ها نگردد. تشعشعات این انفجار تا جزیره سیسیل (در جنوب ایتالیا) به ثبت رسید. انفجار هلیگولند، به عنوان بزرگترین انفجار غیر-اتمی دنیا در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است.

انرژی ساطع شده از این انفجار، برابر با یک سوم انفجار اتمی هیروشیما بود که جزیره اصلی هلیگولند و تا چندین مایل درون زمین را لرزاند. دولت بریتانیا انتظار داشت که جزیزه به کل نابود گردد. جزیره از تخریب کلی جان سالم به در برد اما شکل ظاهری اش کاملا و برای همواره عوض شد. قسمت جنوبی غارمانند این جزیره تبدیل به یک حفره بزرگ شد که امروزه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می نماید.

نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (Royal Air Force)، بعدها باز هم از این جزیره به عنوان محل تمرین بمب گذاری و انفجار استفاده کرد تا این که در نهایت در 1 مارس 1952 این جزیره به آلمان غربی بازگردانده شد. شهر، بندرگاه و تفریحگاه جزیره دان همگی از نو ساخته شدند و هلیگولند یک بار دیگر تبدیل به یک استراحتگاه شد.