گیشه بیمار را درمان کنید - تور چین ارزان

اما فقط از ابتدای دهه 90 بود که اکران نوروزی آنقدر حیاتی شد که تهیه نماینده ها و سینماداران از هیچ عملی برای دریافت این فرصت فروگذار نمی کردند تا جایی که حتی بعضی سال ها سر اکران نوروزی دعوا هم شد. حالا که در پی حرف و حدیث ها حول زدوبند و رانت برای دریافت اکران نوروزی و بعضی دیگر از حواشی اکران، شورایی به نام شورای برنامه ریزی اکران تشکیل شده بیایید فکر کنیم که چرا باید 350روز سال را اوقات مرده اکران به حساب بیاوریم و بچسبیم به 15روز عید نوروز که آن هم دو سال است به خاطر شیوع کرونا، عملا حیات چندانی ندارد. آیا برهه های مختلف سال نمی تواند برای اکران فیلم ها در برنامه ر یزی با در نظر گفتن طرح های مشوق تبدیل به برهه های طلایی شود؟ آیا در حالی که داریم به طبیعی شدن اوضاع پساکرونا نزدیک می شویم، شورای اکران فکری به حال ترافیک نمایش فیلم های جامانده و عنوان مشهوری که پیش از این هم با برچسب فیلم سوزی شناخته می شد، نموده است؟

سخت اما شدنی؛ دولت اراده کند

نوروز، زمانی که خون در رگ گیشه سینماها می دوید با شیوع کرونا دچار سکته شده است. اما پیش از آنها هم این گردش حیات اساسا طبیعی نبود و حالا بهترین دوران است تا در برنامه ریزی اکران، تحولی ایجاد کنیم و عادات تماشای مردم در سینماها را تغییر دهیم. کار سختی است؟ البته که هست چون تنها فاکتور آن به تصمیم ما درباره اکران و حتی طرح های تشویقی بازنمی شود بلکه به تعطیلات، فصل مدارس، شرایط اقبال اقشار سینمارو در مقاطع مختلف سال و بعضی فاکتورهایی دیگر هم باز می شود. اما کار سخت، نشدنی نیست.

بافت غلط صنفی در شورای اکران

مطالعه رفتار سینماروها اتفاقا الگوهای مشترکی را آشکار می نماید که کافی است برنامه ریزان به آنها توجه داشته باشند و این الگوها را مبنای برنامه ریزی خود قرار دهند. بنابراین برنامه ریزی اکران، اولین آسیب را از خود اعضای این شورا می خورد. شورایی که باید بافت پژوهشی از جنس پژوهش ها میدانی برای ارائه پیشنهادهای کارآمد داشته باشد و جنس کار آن بیشتر به تسهیلگری نهادهای دولتی نزدیک است تا فعالیت های صنفی، حالا دست نماینده های اصناف است و طبیعتا آنها باید بر اساس منافع گروه های متبوع خود، برای اکران در سال سخت و پیچیده پساکرونا برنامه ریزی نمایند. در چنین قاعده ای، زدوبندها و رانت ها و جنجال ها ناگزیر می شود.

اکران پیش از کرونا هم مریض بود

بگذریم که وابستگی عجیب گیشه سینمای ایران به فروش ایام نوروز، اگر از بیرون نگریسته شود، اصلا اتفاقی طبیعی نیست و بیش از آن که نشان دهنده رفتار عادی مردم در تعطیلات باشد نشانه بروز یک بیماری در برنامه ریزی برای اکران است. بیماری ای که حتی پیش از کرونا، نشانه های بسیار دیگری هم نظیر فیلم سوزی، سئانس های خالی و دعوا برای اکران در برهه هایی که طلایی فرض شده اند، داشت اما هیچ فکری برای درمان اساسی آن نشد. حالا تهیه نمایندگان فیلم ها نه تنها در نوروز قبل بلکه در نوروز سال جاری هم یکی یکی عطای این به اصطلاح مقطع طلایی را به لقایش می فروشند، بلکه روزی برسد که در دوران پساکرونا در اولویت اکران قرار بگیرند و ضررهایشان جبران شود. اما آیا واقعا چنین زمان موعودی در راه است؟

ترافیک اکران پساکرونا تا 1401

سابقه سال های گذشته نشان می دهد، نمی شود خیلی هم خوشبین بود. به زودی فیلم های زیادی که دست کم 20 مورد از آنها، عناوین کنجکاوی برانگیزی دارند و فصل خوبی را با دوره های لااقل دوماهه برای ماندن روی پرده برای خود در اکران پساکرونا پیش بینی می نمایند، پشت در سینماها صف کشیده اند. این یعنی تولیدات بسیاری از سال 98 و 99 قرار است تا 1401، رنگ پرده را هم به خود نبینند و این اتفاق بسیاری را متضرر خواهد نمود. تمام این پیش بینی ها هم در حالی است که فرض کنیم سال 1400 با گشایش قابل قبولی نزدیک به حالت عادی برای سالن های سینما همراه است. حال آن که شواهد حاکی است دست کم تا انتها تابستان 1400 نمی توان منتظر چنین معجزه ای بود.

سازمان سینمایی از ایفای نقش خود شانه خالی نکند

به نظر می رسد راهی جز برنامه ریزی دقیق و علمی برای اکران پیش پای سینمای ایران وجود نداشته باشد و این اتفاق به چیزی بیش از تصمیم سازی گروه های صنفی احتیاج دارد و پژوهش در رفتارشناسی سینماروها و ورود و تسهیلگری و تصمیم سازی نهادهای دولتی را می طلبد. از سوی دیگر برای مدیریت اکران پرترافیک پساکرونا، به مدیریت خلاق و پرپیشنهاد با چنته ای پر از طرح های تشویقی برای کشاندن همان تعداد مخاطبان کم سینمای پیشاکرونا احتیاج است تا بتواند لااقل سینما را به شرایط پیش بینی خود بازگرداند بدون آن که هزینه برنامه ریزی و اقناع تهیه نمایندگان و سینماداران را به شکلی نامعقول بالا ببرد.

منبع: فاطمه ترکاشوند - ادبیات و هنر / روزنامه خبرنگاران