مسئولان محترم، کشور به سکوت و آرامش احتیاج دارد - تور چین ارزان

البته که این در فوتبال ما امر تازه ای نیست. در همه سال ها و دهه های اخیر و بعد از افزایش تعداد رسانه ای ورزشی، فوتبالیست ها افتادند به مصاحبه و اظهارنظر و در بسیاری از اوقات، این همه حرف زدن و هیجان نشان دادن، بی فایده بود و هنرشان در زمین فوتبال را به سایه برد. این پرگویی و حاشیه روی بی وقفه حالا از سطح بازیکن و مربی فراتر رفته و مدیر باشگاه و باشگاه و مدیران فوتبال را هم در گرداب خود کشیده است.

تقریبا روزی نیست که یک باشگاه فوتبال علیه بقیه بیانیه و شکواییه صادر نکند و از مجری تلویزیون و از بازیکن و مربی رقیب شکایت نکند. به نظر می رسد فوتبالی های ما از بالا تا پایین فراموش نموده اند که کار اصلی شان چیست. متوجه نیستند که صرف این همه توجه و انرژی در جایی خارج از مستطیل سبز، آن ها را فرسوده می نماید و به بیراهه می برد.

این پرخاشگری و حملات کلامی مدام، طرفداران را هم بی تاب نموده است. طرفدارانی که حالا تندخویی در فضای مجازی و پریدن به این و آن برای شان کفایت نمی نماید و دل شان می خواهد هر روز کف خیابان باشند. اگرچه که تعطیلی ورزشگاه های فوتبال و تخلیه نشدن انرژی هم مزید بر علت شده است. اما حتی اگر این همه لفاظی و درگیری در فضای فوتبال قابل شرح و هضم باشد، رخ دادن مشابه این اتفاقات در دیگر حوزه های اجتماعی قابل درک نیست.

به نظر می رسد بسیاری از مسوولان کشور و مدیران تصمیم گیر، وظیفه اصلی خود را فراموش نموده اند و بیشترین وقت و توان خود را صرف سخنرانی و حرف زدن می نمایند.

گویا روسا از کاری که در اصل برعهده رسانه های سازمانی و سخنگویان است خوش شان آمده و بی وقفه می خواهند در صحنه باشند. اظهارنظر پشت اظهارنظر. نمونه وحشتناک این پدیده هم سازمان سلامت و بهداشت کشور است. دقیقا جایی که ماه هاست سنگین ترین و حساس ترین وظیفه را بر دوش دارد و با کوچک ترین اشتباه و با هر تصمیم جان صد ها و هزاران انسان را به مخاطره می اندازد.

تعیین نیست چرا جناب وزیر بهداشت و دیگر مدیران این نهاد این همه حرف می زنند. جایی که باید مسوولیت را به سخنگو محول نمایند و کمترین و گزیده ترین واکنش ها را نسبت به امور داشته باشند، جایی که می توانند با استفاده از صفحات شخصی در شبکه های اجتماعی برترین و به موقع ترین نکات را رسانه ای نمایند.

اما روزی نیست که چند بار از قول آقای نمکی اظهارات مختلف منتشر نگردد. طبیعی است که این زیاده گویی کار را به دادن اطلاعات غلط، به ادعا های نادرست و به سخنان شاذ و چالش برانگیز می کشد و احتمالا بیشترین وقت وزیر و همکارانش صرف جمع کردن حواشی و تبعات این سخنان می گردد.

وزیر هر روز سخن تازه و متفاوتی درباره واکسن ایرانی بیان می نمایند. یک روز از شروع واکسیناسیون 400 هزار نفر در روز می گویند. روزی دیگر هم ادعای الگو شدن سیستم بهداشتی ایران در دنیا به خاطر کنترل کرونا را دارند. خود را هم سردار مقابله با کرونا می دانند!

معلوم است که بسیاری از این حرف ها نزد افکار عمومی تبدیل به مضحکه می گردد و تعیین است که بخشی از مشکل، از پرحرفی و فعال بودن وزیر می آید. یک طرف دیگر هم کیانوش دنیاپور، سخنگوی سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت است که با حضور دایمی در توییتر و اظهارت گاه مدیریت نشده و توهین آمیزش، تبدیل به پاشنه آشیل وزارت و دولت شده است. کسی که شخص رییس جمهور هم بابتش باید هزینه بدهد و کسی هم نمی داند که علت مقاومت برای حفظ و آزاد گذاشتنش در ابراز نظر چیست.

انصافا در کدام نقطه از دنیا سراغ داریم که مسوولان سیاسی و مدیران حوزه های مختلف کشور این همه دهان بجنبانند و هر روز خوراک -چه بسا نامطبوعی- برای رسانه ها و بدخواهان فراهم نمایند. همه این ها هم در زمانی اتفاق می افتد که کشور به بیشترین تمرکز و آرامش برای گذر از بحران احتیاج دارد.

این همه حاشیه سازی و حرافی فقط هم مربوط به وزارت بهداشت نیست و شاید در سازمان ها و وزارتخانه های دیگر هم بگردد مشابهش را دید. برخلاف نمونه ای مثال زدنی، چون ارتش که فرماندهانش با اقتدار و تنها در مناسبت ها نکات لازم را بیان می نمایند و معمولا به شکل موردی و محلی هم سخنی نمی گویند.

آقای ابراهیم رییسی در روز های آینده کار خود را شروع خواهند کرد. شاید بد نباشد، همین حالا که فراغت بیشتری دارند و قاعدتا برنامه های خود را برای اداره کشور تدوین می نمایند، به ایشان توجه دهیم که آسیب زا بودن این همه سخنرانی و اظهارات نامربوط مسوولان کشور را ببینند. پرهیز از این شرایط و بازگرداندن قطار مدیریت به ریل اصلی هم سخت و پیچیده نیست.

کافی است آقای رییسی به مدیران خود تاکید نمایند که پست سخنگو و رسانه های سازمانی را جدی بگیرند و جز در مواقع لزوم صحبت ننمایند. خود ایشان هم می توانند رسالت سخنگویی دفتر ریاست جمهوری را جدی تر بگیرند و اجازه دهند وظایف رسانه ای پاستور را همکاران ایشان در روابط عمومی و رسانه های دولتی انجام دهند.

نگاهی به تجارب همین چند ساله و همین چند ماه اخیر می تواند به رییس دولت آینده نشان بدهد که هرچه کمتر صحبت نمایند و بیشتر عمل نمایند، کمتر از سوی جامعه مورد قضاوت منفی قرار خواهند گرفت و هرچه سخنرانی های شان کمتر و کوتاه تر باشد، موثرتر خواهد بود. زور کسی به فوتبال و فضای پر هرج و مرجش نمی رسد، اما شاید بگردد فضای سیاست را با سکوت و آرامش بیشتر کمی سامان داد.