مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک و دوو سیلو - تور چین ارزان

این سدان ژاپنی که در آن موقع خودرویی لوکس محسوب می شد و از ظاهر و کیفیتِ ساخت مطلوبی برخوردار بود، کم تر رقیبی را در ایران پیش روی خود می دید و به سرعت از رقبای اندکش پیشی می گرفت. اما اکنون دیگر دهه 70 شمسی نیست که گالانت بتواند به راحتی محبوبیت زیادی در بین جوانان و اقشار مرفه جامعه به دست بیاورد و حالا در اواخر دهه 90 شمسی، نسخه های کارنموده آن سال هاست که سر از بازار خودروهای دست دوم درآورده اند و گزینه ای برای خریداران ـ بین خودروهای نسبتاً قدیمی خارجی و بعضی خودروهای فراوریانبوه نسبتاً نو داخلی که کیفیت چندانی ندارند ـ محسوب می شوند.

حال باید دید به عنوان نمونه، بعضی از رقبای این ژاپنی خوش نام چه ویژگی ها، مزایا و معایبی دارند. به همین خاطر، در این مطلب به مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک و دوو سیلو می پردازیم و گالانت را از زوایای مختلف با هم رده هایش مقایسه می کنیم.

مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک

در ابتدا به سراغ مقایسه میتسوبیشی گالانت و هوندا سیویک می رویم. پیش از آن که نسل های نو هوندا سویک سر از بازار خودروی کشور ما دربیاورند، نسل پنجم آن در ابتدای دهه 90 میلادی، به صورت سدان و هاچ بک سه در، به ایران وارد شده بود و در قامت خودرویی اسپرت، شیک و جوان پسند نگاه ها را به خود جلب نموده بود. سدانی جمع وجورتر از گالانت که لااقل یک سرنشین کم تر از آن در خود جای می دهد، زیرا دراصل، سویک در کلاس کامپکت کوچک یا سوپر مینی قرار می گیرد.

این محصول هوندا، به لحاظ ابعاد و فضای داخلی به هیچ وجه مناسب خانواده های پرجمعیت نیست و از نظر جادار بودن کابین و صندوق عقب، گالانت گزینه مناسبی برای خانواده هاست. فراوری این خودرو از سال 1973 تا به امروز، دست خوش تغییرات بسیاری در ابعاد، ظاهر، ویژگی های فنی، بازدهی و توان پیشرانه و… شده است. اما نسل پنجم مورد بحث ما تنها طی سال های 1992 تا 1995 فراوری و عرضه شده است.

با مقایسه میتسوبیشی گالانت با هوندا سیویک جمع وجور متوجه می شویم که سیویک از جعبه دنده 5 دنده دستی و 4 دنده اتوماتیک برخوردار است و خلاف گالانت، کم مصرف و دوست دار محیط زیست است؛ به طوری که در شهر فقط 5 لیتر و به صورت ترکیبی 4.3 لیتر بنزین مصرف می نماید و این فاصله معناداری با اندازه مصرف گالانت دارد.

این خودروی کوچک و مقرون به صرفه قیمت، همانند گالانت، تا سال 2012 از استقبال خوبی در جهان برخوردار بود و نزدیک به نیمی از نسخه های فروش رفته آن، فقط در آمریکا به فروش رفت.

نسل پنجم آن در ادامه نسل پیروز چهارم، با طراحی نرم تر و ابعادی بزرگ تر و تغییرات بسیار دیگری، به خصوص در بحث آیرودینامیک، همراه بود. البته به لحاظ دوام شرایط این دو خودرو تقریباً در یک سطح قرار می گیرد و هر دو نماینده های خوبی برای صنعت خودروسازی کم استهلاک ژاپن هستند؛ به طوری که در نمونه های کارنموده موجود در بازار، کیفیت تودوزی و جایگاه ها، روکش فرمان، سردنده، قطعات جلوبندی و … هر دو همچنان حفظ شده است و حتی نسبت به بعضی خودروهای مدل بالاتر فراوریِ داخل، ظاهر و شرایط فنی بهتری دارند. هر دو خودروی مورد بحث، از پیشرانه های کم حجم با دور بالا برخوردارند که نشان از عملکرد پیروز در خارج شهر و کاهش راندمان در رانندگی شهری دارد.

از سویک، به علت برخورداری از موتور جلوی چهارچرخِ متحرک و امکان بالای تیونینگ، با نام افسانه تیونینگ یاد می نمایند و برای ماشین بازان همیشه یک گزینه وسوسه انگیز است؛ خصوصاً تیپ SI آن که از پیشرانه قدرتمندی با تکنولوژی VTEC سود برده است. البته گالانت نیز قابلیت خوبی برای تیونینگ دارد و یکی از انتخاب های این حوزه است، اما از این نظر به دلایل متعددی محصول هوندا حرف اول را می زند. به همین علت است که کارشناسان معتقدند که این محصول هوندا در مقابل محصول میتسوبیشی، گزینه مناسبی برای استفاده های روزمره و خانوادگی نیست.

مقایسه میتسوبیشی گالانت با دوو سیلو

اکنون نوبت مقایسه میتسوبیشی گالانت با دوو سیلو است. عمدتاً محصولات صنایع ژاپنی را به محصولات کشور کره جنوبی ترجیح می دهند و بیشتر آدم ها باور دارند که کیفیت، دوام و استهلاک محصولات ژاپنی حرف اول را در آسیا می زنند.

محصولات صنایع خودروسازی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و همگان اعتقاد دارند که تنها ژاپنی ها می توانند با رقبای غربی رقابت نمایند، هرچند با فراوری و عرضه خودروهای نو کره ای، این تصور تا حدود زیادی دچار دست خوش تغییر شده است. اما در این جا بحث بر سر خودروهای 2-3 دهه پیش است؛ میتسوبیشی گالانت ژاپنی و دوو سیلو کره ای.

دوو سیلو توانست همراه با دوو ماتیز بخش زیادی از این نگرش های منفی را نسبت به خودروهای کره ای تغییر دهد. سدانی که نزدیک به 15 سال از فراوری آخرین مدل آن می گذرد، ولی نمونه های باکیفیت آن همچنان در بازار خودروهای کارنموده ایران پیدا می گردد. سدانی که درحقیقت، نسخه فیس لیفت شده دوو ریسر محسوب می گردد.

دوو سیلو در مقابل خودروهای هم رده اش، همانند پژو 405 و حتی میتسوبیشی گالانت، چندان در جهان شناخته شده نبوده و نیست. هرچند سیلو تحت عناوین مختلفی در چندین کشور، من جمله ایران، فروش نسبتاً خوبی داشت، ولی نتوانست هم پا با رقبای شرقی خود، مثل سویک و گالانت، توفیق چندانی در عرصه بین المللی کسب کند.

سیلو کمی بعد از نسل ششم گالانت و تقریبا هم زمان با نسل هفتم این سدان ژاپنی، از سال 1375 تا اواخر سال 1383، از سوی شرکت کرمان موتور با پیشرانه 4 سیلندر 1500 سی سی در ایران فراوری و مونتاژ شد. البته سه نوع از این خودرو در بازار موجود است 1500 سی سی 4 دنده اتوماتیک با توان 90 اسب بخار، 1500 سی سی 5 دنده دستی با 75 اسب بخار قدرت و 1500 سی سی 5 دنده دستی با 90 اسب بخار.

با وجود استقبال از این سدان خانوادگی و فروش 40 هزار نسخه از آن در کشور ما، با خرید سهام شرکت دوو به وسیله کمپانی جنرال موتورز آمریکا و تبعیت از تحریم های ایران، فراوری آن در کرمان موتور کاملاً متوقف شد. البته فراوری این خودرو در ایران، به بحث تأمین قطعات و مقرون به صرفه تر بودن لوازم یدکی آن تأثیر به سزایی گذاشته است و از این منظر، شرایط دوو سیلو بهتر از گالانت است.

بعلاوه، فضای داخل کابین این خودرو کم حجم تر از گالانت است و از ترمزهای ضعیف تری نسبت به گالانت برخوردار است، و همان طور که از اعداد و مشخصات فنی فوق پیداست، به هیچ وجه قدرت مقابله به لحاظ قدرت، شتاب، فرمان پذیری سرعت و … با گالانت را ندارد و شاید تنها وجه تمایز آن این باشد که عمدتاً از رقیبش مقرون به صرفه تر است.

امیدواریم که این مقایسه میتسوبیشی گالانت با خودروهای هم رده خودش توانسته باشد اطلاعات مفیدی از این خودرو و ارزش خرید آن در اختیارتان قرار دهد.