ورود بانوان؛ به پاستور یا به استادیوم؟ - تور چین ارزان

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، این مسابقات فوتبال قابل آنالیز و توجه است. حواشی پیرامون مسابقه تیم ملی فوتبال کشورمان، که با مسائل سیاسی هم همراه شده بود تا روز گذشته ادامه داشت و با انتشار خبر ممنوع التصویر شدن پیمان یوسفی به اوج خود رسید.

آغاز ماجرا

حواشی پیرامون بازی ایران و سوریه در جریان مقدماتی جام جهانی، به پیش از بازی این دو تیم و اجازه فروش بلیط به بانوان باز میگردد. اقدامی که با تعجب گسترده مردم همراه شد اما از سوی فدراسیون فوتبال این حرکت به یک اشتباه فنی تقلیل پیدا کرد و مجددا اجازه حضور زنان ایرانی در استادیوم صادر نشد. اما این خاتمه ماجرا نبود و حضور زنان سوری در استادیوم آزادی اقدامی شاید بی منطق و بی برنامه بود که موجب دامن زده شدن به حواشی این بازی شد.

پیمان یوسفی یکی از مجریان و گزارشگران ورزشی، در ابتدای بازی، آرزو کرد تا زنان ایرانی بتوانند همچون زنان سوری، در استادیوم حضور پیدا نمایند و به تشویق تیم ملی بپردازند. آرزویی که بار دیگر توسط هومن حاج رضایی، از کارشناسان فوتبال در شبکه شش، تکرار شد.

این موج آرزوی حضور زنان در استادیوم، وارد فضای سیاسی شد و کانال های تلگرامی معاند همچون آمد نیوز با انتشار تصاویر یکی از زنان سوری که برای تماشای بازی آمده بود و با حمله به مدافعین حرم، سعی در سیاسی جلوه دادن عدم حضور زنان در استادیوم داشت.

کانال های تلگرامی اصلاح طلب نیز با ساخت دوگانه ای خاص، به دنبال این بودند که جلوگیری از ورود زنان را مسئله ای سیاسی نشان دهند؛ رویکردی که پیش تر و در اتفاقات مهم سیاسی، همچون برگزاری انتخابات، همیشه اتخاذ می شد.

ورود زنان، به پاستور یا به استادیوم، مسئله این است

اگرچه توجه به مسائل و مسائل زنان از اهمیت زیادی برخوردار است و طی سال های بعد از انقلاب، برنامه های متعددی در جهت رشد و ارتقا صندلی زنان در جامعه اجرا شد اما شاید هنوز به شرایط ایده آل، نرسیدیم؛ مسئله ای که طی سال های گذشته با تاکید رهبر انقلاب بر لزوم توجه به صندلی زنان در جامعه بارها مورد تایید قرار گرفته است.

اما در فضای رایج سیاسی، بازار سو استفاده از خواست ها و مطالبات زنان داغ است. فضایی که وقتی در برهه های زمانی حساس، همچون انتخابات شکل میگیرد بیشتر به چشم میخورد. در ماه های منتهی به انتخابات، مسئله حضور زنان در استادیوم به موضوعی داغ تبدیل و به عنوان یکی از خواست های اصلی زنان جامعه به عنوان نیمی از جمعیت کشور، مطرح شد. در فیلم تبلیغاتی روحانی، جمله معروفی از وی وجود داشت که می گفت چرا زنان باید در اتاق باشند که در آن قفل زده شده است؟ همه این نمایش های تبلیغاتی به دنبال این بود که با ارائه تصویری نادرست، حضور زنان در عرصه های مختلف را نادیده بگیرند و اینطور القا نمایند که راه حضور زنان در جامعه، رای آوری حسن روحانی است.

این نگاه در مناظره های انتخاباتی هم خودش را نشان داد و روحانی با کنایه به قالیباف و جلیلی، آن ها را مخالف حضور زنان در عرصه های مدیریتی دانست.

اما در جریان معرفی وزرای پیشنهادی دولت دوازدهم توسط روحانی، هواداران او که بخش عمده آنها را جامعه زنان تشکیل می دادند، شاهد این بودند که برخلاف وعده های روحانی، زنان صندلیی در کابینه دوازدهم ندارند و حتی مسئولیتی همچون سازمان محیط زیست هم از معصومه ابتکار گرفته می گردد.

شاید بر نخبگان سیاسی واضح بود که جریان اصلاحات و حامیان دولت به دنبال سو استفاده از مسائل و مسائل اصلی جامعه زنان است و با تقلیل این مسائل به حضور و یا عدم حضور در استادیوم، احساسات این قشر از جامعه را هدف قرار داده است اما عموم مردم، بنا بر اطمینان خود، شعارهای زرورق پیچی شده این جریان را باور کردند.

ادعاهایی که حالا به ابزار فشاری تبدیل شده است تا هر زمان صحبت از عدم حضور زنان در استادیوم می گردد، این جریان، جناح مقابل را عامل آن بداند و در ایام انتخابات از این مسئله سواستفاده سیاسی بکند.

راه چاره چیست؟

به نظر می رسد لزوم حل این مسئله در رسانه ملی، باید به عنوان یکی از اولویت های اصلی شبکه های تلویزیونی قرار بگیرد. بر همه مبرهن است در فضای نامناسب فرهنگی استادیوم های فوتبال، که بسیاری از آقایان هم علاقه ای به حضور در آنها ندارند؛ حضور بانوان توجیه چندانی ندارد. مسئله فحاشی ها در استادیوم های کشور که بارها ورزشکاران و مربیان را آزرده خاطر نموده، حل نشده باقی مانده است تنها بخشی از مسائل فرهنگی عدم حضور زنان در استادیوم است. شاید آنالیز ایجابی پیرامون این مسئله با حضور جامعه شناسان و کارشناسان آسیب های اجتماعی، مسئولین امنیتی و کارشناسان ورزشی و ... بتواند راه چاره موثرتری نسبت به عدم پاسخگویی باشد. عدم پاسخگویی نتیجه ای جز سواستفاده سیاسی از عدم حضور زنان در استادیوم ندارد؛ شاید به همین دلیل است که خبر ممنوع التصویری پیمان یوسفی منتشر و به آرزوی وی مبنی بر حضور زنان ربط داده می گردد.

منبع:خبرنامه دانشجویان ایران