کسی دیگر لباس اهدا نمی کند - تور چین ارزان

به گزارش ایران، بار را از دست مشتری ها می گیرد و تا کنار ماشین هایشان می برد و انعامی کوچک نصیبش می گردد. هربار که کارش تمام می گردد، دست ها را توی جیب می نماید و دوباره در خودش مچاله می گردد. هوای سرشب سرد است. آدم ها به پسر توجهی نمی نمایند. انگار نامرئی است. یک پسر پانزده شانزده ساله نامرئی که سردش است. باید لباسی برایش تهیه کرد؛ حداقلش یک پلیور گرم.

این زمستان با زمستان های قبل فرق دارد، حداقل برای آنها که هر سال چشمشان به این بود که چند دست لباس گرم به دستشان برسد در حالی که خودشان قادر به تهیه اش نیستند.

اهدای لباس به احتیاجمندان البته فقط مختص به زمستان نیست اما در فصل سرد یک جورهایی ضرورتش بیشتر حس می گردد. زمستان سال جاری اما دست خیریه ها هم خالی مانده.

هرسال این موقع آنقدر لباس به دستمان رسیده بود که گاهی حتی مازادش را می فرستادیم شهرستان اما سال جاری دریغ از یک دست لباس گرم.

این را زهره نجفی می گوید، عضو هیأت مدیره یکی از خیریه ها که در زمینه جمع آوری و اهدای پوشاک هم فعال است. او ادامه می دهد: بدون اغراق می توانم بگویم که سال جاری ما کاهش 60 تا 70 درصدی یاری های مردمی را داشته ایم، حالا هم در بخش پوشاک و هم بخش های دیگر. باورتان نمی گردد ولی 2، 3 میلیون تومان پول را به زور جمع می کنیم چون مردم خودشان شرایط اقتصادی خوبی ندارند و احساس امنیت اقتصادی نمی نمایند. حتی وسایل دست دوم را دیگر برای ما نمی آورند. قبلاً وسایل دست دوم زیاد به دستمان می رسید که به احتیاجمندان اهدا کنیم اما سال جاری حتی یک وسیله هم نیامده. طبیعی است دیگر، طرف می گوید تا جایی که امکان دارد خودم از آن استفاده می کنم. قدرت خرید وسیله نو پایین آمده و پیامدش همین است که دیگر چیزی به دست احتیاجمندان نمی رسد. اهدای پوشاک هم وضعیتش خیلی بد است. من لابی آپارتمان خودمان را به عنوان محل دپوی پوشاک اهدایی قرار داده بودم. هر سال خصوصاً زمستان کلی لباس گرم به دستمان می رسید چون ضرورتش هم در فصل سرد بیشتر حس می گردد. روزهایی بود که از صبح تا شب وقت می گذاشتم برای وارسی و جداسازی لباس ها. اما سال جاری به طرز عجیبی هیچ لباسی به دستمان نرسیده. کسانی که مرا می شناسند می دانند که هر لباسی را قبول نمی کنم. یعنی می گویم لباس پاره و کهنه را برای ما نیاورید. در واقع لباسی که اهدا می گردد، لباسی است که صاحب آن هنوز می تواند بپوشد و برایش کارآیی دارد منتها چون لباس های دیگری خریده و احتیاجی به لباس قدیمی ندارد، آنها را اهدا می نماید. الان قیمت پوشاک جوری بالا رفته که مردم می گویند همین لباسی را که می خواهیم اهدا کنیم، خودمان چند سال دیگر می توانیم بپوشیم. ما خانواده های تنگدست زیادی را در تهران می شناسیم که آبرومند هستند و با توجه به سن و سال بچه هایشان همواره برایشان لباس می بردیم و می دانم که خیلی هم به آن احتیاج دارند. پارسال علاوه بر اینکه به خانواده های تحت پوشش خودمان یاری کردیم، لباس اضافی هم آوردیم که بردیم در کوره های آجرپزی بین مردم پخش کردیم اما سال جاری برای خانواده های تحت پوشش خودمان هم لباس نداریم. معلوم است دیگر، وقتی مردم می بینند یک کاپشن معمولی را باید 600، 700 هزار تومان بخرند و یک پلیور بافتنی برایشان حداقل 200، 300 هزار تومان آب می خورد، فکر می نمایند چرا باید لباس قدیمی شان را اهدا نمایند؟!

یک دست لباس زمستانی چند درمی آید؟ خب بستگی به این دارد که زنانه باشد یا بچگانه و یا مردانه. یا اینکه اصلاً منظور یک دست کامل است یا یک تکه لباس و اینکه قرار است این لباس خارجی باشد یا ایرانی؟ ایرانی باکیفیت یا ایرانی ارزان؟ حالا بگذارید میانگینش را حساب کنیم؛ فرض کنید یک خانواده چهارنفره میخواهد برای هریک از اعضای خود، یک تکه لباس زمستانی ایرانی نسبتاً خوب تهیه کند.

یک کاپشن مردانه چیزی بین 400 هزار تومان تا یک میلیون تومان قیمت دارد که البته این در خصوص جنس ایرانی متوسط است و طبیعی است که بالاتر از اینها هم قیمت گذاری می گردد. برای یک پالتوی زنانه با همین مختصات هم باید چیزی بین 500 هزار تومان تا یک میلیون و نیم هزینه کنید. لباس بچه هم که به لحاظ قیمت دست کمی از پوشاک عظیمسال ندارد. یک کاپشن بچگانه کم کم 400، 500 هزار تومان قیمت دارد و برای یک شلوار معمولی هم باید همین حدود هزینه کنید. با یک حساب و کتاب ساده می بینید که بین 3 تا 8 میلیون تومان هزینه تهیه چند تکه لباس گرم برای یک خانواده متوسط است. حالا اینکه کسی بیشتر از این هزینه می نماید یا نه، آن حرفی دیگر است اما خانواده های زیادی هم هستند که به کل قید خرید لباس جدید را می زنند.

مشتری زیاد می آید اما خریدار کم است. این را بوتیک داری در یکی از مراکز خرید مرکز شهر می گوید که البته حرف دل خیلی هاست: مردم گاهی برای وقت پرکردن می آیند پاساژ اما خیلی کم خرید می نمایند. قدرت خرید مردم خیلی پایین آمده. ما خودمان هم جنس را گران می خریم و با اینکه سودمان را پایین می آوریم، مشتری نیست. هرسال من خودم چند تکه لباس نو را اهدا می کردم برای احتیاجمندان. می گفتم این برای رونق کارم باشد اما دروغ چرا، سال جاری اصلاً در توان کسی نیست یاری کند. فقط باید یکجوری سر کنیم و دعا کنیم بتوانیم اجاره مغازه را بدهیم.

برای دانستن آن که انگیزه اهدای لباس به احتیاجمندان تا چه حد پایین آمده، از چند نفری سؤال می کنم. خانم عبادی که همواره از جمله کسانی بوده که لباس های اضافی خانواده خودش و فامیل را جمع آوری می نموده و به خیریه می داده، می گوید: سال جاری اصلاً پرسیدن اینکه لباس اضافی دارید، کار بی فایده ای است. هرکس پیش خودش می گوید همین ها را که دارم نگه دارم که لازمم می گردد. دختر من هر سال لباس هایی که ازشان خسته شده بود، می داد بیرون. نوی نو بود لباس هایش. سال جاری می گوید اینها همه اش مارکدار هستند و اگر بیرون بدهم، دیگر گیر خودم نمی آید. حتی یک پوتین خوب داشت که کفه اش کمی ورآمده بود، همان را هم داد کفاشی تعمیر کرد که بپوشد چون به قول خودش سه برابرش را باید پول بدهد و جنس بنجل بخرد. همین چند وقت پیش یکی از آشناهایم می گفت: یک کیسه عظیم لباس جمع نموده بودم که بدهم بیرون. بعد هی یادم می افتاد که مثلاً فلان شلوار که توی کیسه است هنوز خوب است و می رفتم از کیسه درش می آوردم. دو روز بعدش دوباره می گفتم ای بابا آن پیراهن را هم می توانم تابستان بپوشم و هنوز خیلی نو است و می رفتم آن را هم از کیسه درمی آوردم. بعد از دو هفته دیدم تقریباً تمام لباس ها را از کیسه درآورده ام و برگردانده ام توی کمد. این شاید طنزگونه و خنده دار به نظر برسد اما در واقع خیلی ناراحت نماینده است و دارد نشان می دهد که مردم دارند محافظه کار می شوند و روحیه خیرخواهانه شان تحت تأثیر این محافظه کاری قرار می گیرد.

برای آنها که همواره چشمشان به این بود که چند تکه لباس جدید به دستشان برسد، این روزها روزهای خوبی نیست. می دانند باید این زمستان را بی لباسی گرم سپری نمایند. با همان ها که از قبل مانده و حاصل روزهایی است که قیمت ها دود از کله آدم ها بلند نمی کرد.